सुरेश अर्याल –
मसँग सान छ, मान छ
किनकी मेरो छुट्टै पहिचान छ।
आत्मसम्मान बेचेर भोको पेटमा
राष्ट्रियगान गुन्जायमान छ।
के छैन मसँग
छिमेकिको उपहास छ
थर्काएमान बर्तमान छ
कँहालिलाग्दो भोलि छ
मक्किएको ईतिहास छ
किनकी
म नेपाली हुँ, मसँग केही खास छ।
शहर छ, व्यस्त छ।
सभ्यता छ र धुलोमाडौँ छ।
बाग्मती छ,पानी छ।
प्वालैप्वाल पारिएको राहदानी छ।
तर पनि मसँग कुनै गुनासो छैन
किनकी
म नेपाली हुँ, सन्तुष्ट हुने मेरो बानी छ।
भन्ने गरिएको सुशासन छ
भ्रष्टाचार छ,बलत्कार छ।
डन दादागिरिको जयजयकार छ।
हावै हावा छ।
पाइपका पाइप लाइनहरु छन्।
गफैगफ छ्न्रमाहिर गफाडिहरु छन्।
यहिँ म छु र मेरो बिचित्रको देश छ।
बुद्धभुमी लुम्बिनी छ
तर कहिलेकाहिँ इन्डिया झर्छ।
संसारकै अग्लो शिखर सगरमाथा छ
तर गुगलमा चाइनातिर पर्छ।
प्लेटै प्लेट छ्न्
कहिले यता सर्छ्न्,कहिले उता
इपिसेन्टर छरहाइपोसेन्टर छ
बथानका बथान एनजीओ आइएनजी ओ छ्न्
कर्मचारी छ्न् – मोटा ।
के चाहिँ छैन र यहाँ ?
महँगी छरकालोबजारी छ।
बल्ब छ र त लोडसेडिङ छ।
ट्राफिक जाम छरप्रशासन गुमनाम छ
कहिले नाकाबन्दी छ
कहिले सामान बन्दि छ
ग्याँस डिपो छ
आयाल निगम छ
सप्पै ……..सप्पै थोक छ यहाँ ।
अनि सँगै निगमन गर्ने
चुस्त दुरुस्त सरकार छ
जहाँ म छु र मेरो दबित आवाज छ।
